Νέο βιβλίο τόσο για σένα Ανδρέα, όσο και για τους φίλους του Παναθηναϊκού. Πώς δημιουργήθηκε η ιδέα να προτιμήσεις να γράψεις για το «8-2» και όχι για κάποιο άλλο από τα επιτεύγματα του Συλλόγου (Αήττητο, Wembley κ.α.);

Πάντα με συγκινούσε όχι τόσο το ίδιο το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου αγώνα, όσο η εποχή στην οποία διαδραματίστηκε. Θεωρώ ότι είναι μία κομβική περίοδος για το ελληνικό ποδόσφαιρο, διότι τότε διαμορφώθηκαν οι ισορροπίες μεταξύ των μεγάλων σωματείων, τότε κορυφώθηκε η αντιπαλότητα και συν τοις άλλοις, τότε μεγαλούργησε ο Άγγελος Μεσσάρης – μία μυθική φυσιογνωμία του Συλλόγου. Είναι τα χρόνια που ο Παναθηναϊκός σφυρηλατήθηκε με τη νοοτροπία του άτρωτου, με τη φιλοσοφία ότι μπορεί να πετύχει κάθε του στόχο. Συνεπώς, μιλάμε για την εποχή κατά την οποία μπήκαν οι βάσεις, ώστε να επιτευχθούν μετέπειτα όλοι οι υπόλοιποι θρίαμβοι που μου ανέφερες.

Παρατηρώ ότι το «8-2», σχεδόν ποτέ δεν το διαβάζουμε στην προϊστορία των δυο ομάδων. Αντί να μνημονεύεται, προσπερνιέται. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό; Ρωτάω γιατί η δικαιολογία ότι τότε δεν ήταν επαγγελματικό το ποδόσφαιρο φαντάζει ως φθηνή.

Αν παραμερίσουμε τους προφανείς λόγους (δηλαδή τις σχέσεις εξάρτησης κάποιων media με ομάδες που δεν θέλουν να τις στενοχωρούν), υπάρχει και ένας ακόμη λόγος: οι μέχρι στιγμής πληροφορίες γύρω από το παιχνίδι ήταν συγκεκριμένες, περιορισμένες και χιλιοπαιγμένες. Τώρα, όμως πιστεύω πως αυτό θα αλλάξει, αφού με την έκδοση του βιβλίου έρχονται στην επιφάνεια εκατοντάδες άγνωστα και άκρως ξεσηκωτικά περιστατικά για τον ιστορικό αγώνα. Και θέλω να πιστεύω ότι τα επόμενα χρόνια θα ακούμε όλο και πιο συχνά για το «8-2». Με στόχο φυσικά όχι απλώς να αναπολούμε το ένδοξο παρελθόν, αλλά να θυμόμαστε (όσοι το ξεχνούν) ποιος είναι ο πραγματικός προορισμός του Παναθηναϊκού.